Op verzoek van de minister van SZW heeft de commissie ook concentraties berekend die corresponderen met twee verschillende risiconiveaus binnen het arbeidsomstandighedenbeleid.
Den Haag 3 juni 2010 - Hoewel het gebruik van asbest in 1993 is verboden, vindt blootstelling in de leefomgeving en op de werkplek nog steeds plaats door onder andere verbouwingen, reparatie van schepen, bodemsanering en de aanwezigheid van asbest in het milieu. De meest voorkomende gevolgen van blootstelling aan asbest zijn longvlies- en buikvlieskanker (mesothelioom) en longkanker.
De Gezondheidsraad heeft de onderzoeken naar de relatie tussen asbest en kanker opnieuw beoordeeld en adviseert in een vandaag aan de bewindslieden van Volkshuisvestiging, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer (VROM) en van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW) uitgebracht advies om de blootstellingsgrenzen te verlagen.
De huidige blootstellingsgrenzen voor het milieu - het zogeheten Maximaal Toelaatbaar Risiconiveau (MTR) en het verwaarloosbaar Risiconiveau (VR) - zijn twintig jaar geleden vastgesteld. Sindsdien zijn nieuwe onderzoeksgegevens
beschikbaar gekomen die een betere risicoanalyse mogelijk maken. De commissie Gezondheid en Beroepsmatige Blootstelling aan Stoffen (GBBS) van de Gezondheidsraad komt op basis daarvan tot MTR- en VR-waarden die - afhankelijk van het soort asbestvezel - een factor 30 tot 40 lager liggen dan de huidige blootsellingsgrenzen.
Op verzoek van de minister van SZW heeft de commissie ook concentraties berekend die corresponderen met twee verschillende risiconiveaus binnen het arbeidsomstandighedenbeleid. De concentraties die overeenkomen met het strengste risiconiveau liggen een factor 5 tot 20 lager dan de huidige grenswaarde, opnieuw afhankelijk van het soort asbestvezel. Na advies van de Sociaal-Economische Raad zal de bewindspersoon van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid een beslissing nemen over de grenswaarde voor asbest op de werkplek.
Gezondheidsraad. Asbest: Risico's van milieu- en beroepsmatige blootstelling. Den Haag: Gezondheidsraad, 2010; publicatienr. 2010/10.
